Έλσα Κορνέτη, Δύο σύντομα ποιήματα

Ασφαλής αισθάνεσαι
μόνον όταν χωράς
να περάσεις
από το μάτι της βελόνας
για να βγεις
σ’ ένα λιβάδι χαμομήλια

_____

Στη χορογραφία του εγκλωβισμένου
μετράει μόνον ο αυτοσχεδιασμός
Ύστερα μπορείς να πέσεις πάλι
με ασφάλεια στα πόδια του διαβήτη

______

βλ.
http://politicalreviewgr.blogspot.com/2011/02/blog-post_9447.html

Λιλή Ντίνα, "Πυξίδα η λογική σε ζωές αταξίδευτες"

Μόνος σου αν βρεθείς
φόρα παλτό την αντοχή σου
Έχει παράθυρα η μοναξιά
Μπάζει από παντού

Κοινό μυστικό πως η ζωή μας
είναι βιβλίο με φύλλα άκοπα
και χαρτοκόπτη κρατά στα χέρια του ο χρόνος μόνο

Τι άλλο να σας πω;
Τι ξέρω κι εγώ;
Στην ουρά περιμένω να βγάλω εισιτήριο.


___
βλ. http://www.poiein.gr/archives/12785/index.html

Γιάννης Σκληβανιώτης, "Μνήμη λέγε"

Μνήμη λέγε

Πάντα λέγε το κόκκινο που πότιζε τη γκρίζα χλόη. Το
μέτωπο που λάξευε το τοίχο. Τη σκεβρή παλάμη
που σκούριαζε το σίδερο. Την αδειανή όραση.
Τους ξεθεμελιωμένους φράχτες που δάγκωναν την κραυγή.
Τη σακάτισσα πάνινη κούκλα που ψιθύριζε μυστικά
στη μικρή Μαρία. Το μέλλον του χθες που γέμισε τους
αγρούς σποδό.
Μνήμη λέγε.
Πάντα λέγε τα χάρτινα, τον ήλιο, το φεγγάρι, τ’
αστέρια. Χάρτινα όλα, αναίσθητα, απλώνονταν να
στεγνώσουν απ’ το βάλτο στο σύρμα.
Η βροχή συντρέχει την υλακή των λύκων στα μέλανα
δάση. Το ψύχος, την καθαρότητα του σπέρματος. Την
αντισηψία των δαχτύλων. Το διηνεκές της
επανάληψης, της φονικής μετάνοιας.
Μνήμη πάντα λέγε.
Πάντα λέγε για το φονικό σκοτάδι που κρύβει κάθε
αυγή.

_______
Γιάννης Σκληβανιώτης, “Jazz”, (Με 10 φωτογραφίες του Αλέκου Θεοφανίδη) Μπαρτζουλιάνος 2010

Έκτωρ Κακναβάτος, "Είσοδος κινδύνου"

Κάτω από το παράθυρο μου πέρασε πάλι αυτός
δόκανο για φεγγάρια
Το κεφάλι του τετράγωνο κλουβί
μέσα του ένα μάτι
απ’ τα λίγα που περίσσεψαν της νύχτας
μα όχι ψάρι

Σου γράφω μετά από τρεις βροχές
Η απόπειρα μου για το ποιος είναι ο άλλος που είμαι
απότυχε
Τι να σου λέω λοιπόν για τη μοναξιά με λέξεις
Μη δεν είδες θερισμένο κάμπο πέρα πέρα
καταμεσί του απόμαχο βαγκόνι έξω από τις ράγιες
τη σιγαλιά ν’ ακουμπάει πάνω του
δίχως κουδούνι να βοσκάει η ερημιά
κατάψηλα να περιπολούν κοράκια;

Κάτω απ’ το παράθυρο μου πάλι αυτός
Το κεφάλι του εγώ: είσοδος κινδύνου.

_______
(Απ’ τη συλλογή Κιβώτιο ταχυτήτων)
Έκτωρ Κακναβάτος, “Ποιήματα (1943-1987)”, συγκεντρωτική έκδοση, Αθήνα, Άγρα, 2010

Γιάννης Δάλλας, "Μαρσύας"

Ει μοι η δορά μη εις ασκόν τελευτήσει
Ώσπερ η του Μαρσύου.
Ευθύδημος, 285 D

Τον έσυρε στη μέση της σκηνής
κι άρχισε να τον γδέρνει
όχι ένας αλλά με τους βοηθούς του
στίφος δαιμόνων
τον χτύπησαν τον τσάκισαν τον έλιωσαν
με τους αυλούς και το λαρύγγι του
τον θεομπαίχτη

Κι απ’ το τομάρι του έκανε τη λύρα του
ο εκηβόλος
κι ύστερα
-θανατωμένοι μες στο φως με τους παιάνες του
τόσοι και τόσοι-
ύστερα ποιος τον είδε ποιος τον άκουσε
καινούργια μουσική καινούργια βέλη
ασκός επάνω στους ασκούς
σώμα στα σώματα
χαμένος πίσω απ’ τα ταμ-ταμ
και τα σαξόφωνα




(Αποθέτης, εκδ. Συνέχεια 1993 και εκδ. Γαβριηλίδης, 2η έκδοση, 2005)

Μαχμούντ Ντάργουις, "Κατάσταση πολιορκίας"

Λέει, στην άκρη του γκρεμού που ξεψυχάει:
"Δεν έχω πια άλλη χούφτα γη να χάσω", λέει
"Είμαι ελεύθερος: δυο ανάσες δρόμο
απ' την υπέρτατη ελευθερία".
Κρατώ στα χέρια μου το μέλλον μου.
Να, τώρα δα, αρχίζω πάλι απ' την αρχή,
γεννιέμαι ελεύθερος, δίχως γονείς,
και διαλέγω απ' το γαλάζιο τ΄ουρανού
τα γράμματα του ονόματος μου.

____
Απ΄την ενότητα "Κατάσταση πολιορκίας", μετ. Γ. Μπλάνα,
Poetix,3ο τεύχος, άνοιξη 2010.

Αργύρης Χιόνης, "Ο φωτογράφος"

Πῶς βρέθηκα ἰσόβια κλεισμένος
στόν σκοτεινό ἐτοῦτο θάλαμο;
Πῶς τή ζωή μου ἔταξα, χωρίς ἐνδοιασμό,
στήν τέχνη αὐτή τήν ἄχαρη;

Τά χημικά τά νύχια μου μαυρίζουν,
τ' ἀπανωτά τσιγάρα καῖνε τά πλεμόνια μου,
ἥλιο δέν ἔχει ἡ μέρα μου, ἡ νύχτα μου σελήνη,
μονάχα ἕνα λαμπιόνι κόκκινο, θαμπό
φωτίζει δέν φωτίζει τήν ψυχή μου.

Καί τά ἀρνητικά ἀρνητικά νά μένουν·
μορφές, πού θά 'σαν κάποια ἀνακούφιση, ἐπιμένουν
νά μοιάζουνε φαντάσματα φρικτά
μαῦρα τά πρόσωπα, ἄδεια τά μάτια, ἄσπρα τά μαλλιά.

_____
Αργύρης Χιόνης, Ό,τι περιγράφω με περιγράφει, εκδ. Γαβριηλίδης, 2010.

Ποίηση:
Απόπειρες φωτός. Αθήνα, Δωδεκάτη ώρα, 1966.
Σχήματα Απουσίας. Αθήνα, Αρίων, 1973.
Μεταμορφώσεις. Αθήνα 1974.
Τύποι ήλων. Θεσσαλονίκη, Εγνατία / Τραμ, 1978.
Λεκτικά τοπία. Αθήνα, Καστανιώτης 1983.
Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη. Αθήνα, Υάκινθος, 1986.
Εσωτικά τοπία. Αθήνα, Νεφέλη, 1991,1999.
Ο ακίνητος δρομέας. Αθήνα, Νεφέλη, 1996, 2000.
Ιδεογράμματα. Θεσσαλονίκη, Τα τραμάκια, 1997.
Τότε που η σιωπή τραγούδησε και άλλα ασήμαντα περιστατικά. Αθήνα, Νεφέλη, 2000.
Στο υπόγειο. Αθήνα, Νεφέλη, 2004.
Η φωνή της σιωπής (Ποιήματα 1966-2000). Αθήνα, Νεφέλη, 2006.
Μέρες ποίησης [συλλογικό έργο]. Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2007.
Ό,τι περιγράφω με περιγράφει, Ποίηση δωματίου Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2010.
Παίγνια [συλλογικό έργο]. Αθήνα, Futura, 2011.

Γιώργος Καρτάκης, "Ακροθαλασσιά"

Αυτό τον πόνο τον ένιωσα όσο και σεις
Σε κήπο πράσινο βλαστάρια και καρπούς και ευφορία
Και μέτρησα παλμούς, ανάγκες του καημού και του έρωτα
Στήθη κατάλευκα που ξεκορφίζαν παρθενική γυμνότητα
Καταπράσινα νερά ψυχής χαράδρες κατακόρυφες ολόγιομες
Της βύθισης της γεύσης
Πατρίδα

Γυναίκες της οξιάς της φλαμουριάς
Καθάριο βλέμμα έχουν τα κορίτσια του τόπου μου
Απρόσμενη συνάντηση της λείας σάρκας
Γεννώντας εκείνος την κίνηση
Που θα μάτωνε
Την όσφρηση

Α, η ηδονή του θανάτου να μην πεθάνουμε
Να μη ριζώσουμε σαν το μικρό το κεφαλάκι της γιαγιάς μου
Ριζωμένο στο χώμα
Ύστερα από δεκαπέντε χρόνια θανάτου
Κι ακόμα εκατό
Χιλιάδες, χιλιάδες χρόνια σφενταμιού
Ώσπου να ψιθυρίσουν καλύτερα παιδιά από μας:
-Σ' αγαπώ!
-Πάψε να υπάρχεις, σ' αγαπώ
Πάψε να με γυρεύεις τις νύχτες!
-Σ' αγαπώ...σ' αγαπώ πάντα σ' αγαπούσα...

Ένιωθα πως το χέρι δεν μπορεί
Ποτέ δεν μπορούσε
Μετάνοιωσα
Έκλαψα
Στρίγγλισα τη λαχτάρα μου.

Νύχτες έθαβα,
Έθαβα χίλιους νεκρούς
Χίλιους σταυρούς σήκωσα
Και το πρωί
Δεν άντεχα πια
Το μεθύσι
Κάτω από τόνους μάρμαρο
Που ακόμα ξεπληρώνω.

Μ' όση δύναμη μου μενει, σκέφτομαι:
Το στόμα της μύριζε ύπνο, ώρες κλειστές.

Τα Εϊ-γιάλα της νυχτιάς
Ξεθάβονται απ' το κύμα
Θα ξέρω πάντα, μου λέει.
-Θα ξέρεις.

_____
(περιοδικό Ελλωτία, τ.6.,1997, σσ. 439-440.)

Τάκης Βαρβιτσιώτης, απ' τα "Νήματα της Παρθένου"

85
Πλήθος άγγελοι πενθηφορούντες
Στροβιλίζονται
Στη χειμαρρώδη πρόσπτωση
Του υετού

90
Μαβιά η μορφή της κάτω από το χιόνι
Διαιωνίζει μιάν υποχθόνια βλάστηση

(Τάκης Βαρβιτσιώτης, Νήματα της Παρθένου, 1987-1988)

Τάκης Βαρβιτσιώτης, "Νήματα της Παρθένου"

5
Μεσ' απ' της μνήμης μου τα κρόσσια
Ανάβρυσε τούτη η ροή
Φέγγος γαλάζιο ενός αστείρευτου ουρανού

6
Η λάσπη σκέπασε όλα τα ονόματα
Τα χαραγμένα πάνω στις πέτρες
Όλα τα ίχνη των αστροφόρων κοριτσιών

10
Μέσα στον ίσκιο το ανοιγμένο ρόδι:
Αίμα που σπινθηροβολεί



(Τάκης Βαρβιτσιώτης, Νήματα της Παρθένου, 1987-1988)

Δημήτρης Παλάζης, "ο παππούς"

το σεντόνι απλωμένο στον τοίχο
ανθρώπου που σταυρώνεται
κοιμάται, ανασταίνεται
μπαίνει στην πόρτα
με το μολύβι ασβεστωμένο και φεύγει
με τα πρώτα ποιήματα

___
βλ. Στάχτες
http://stachtes.stratosfountoulis.com/#xii