Nίκος Εγγονόπουλος, "Μαρσινέλ"

τώρα τα περιστέρια είναι κοιμισμένα

κι' ο ουραγάν μαίνεται

το τρελλό αναμάλλιασμα των δέντρων

ακολουθεί την ύποπτη σιωπή

μακρυά ηχούνε βροντές θόρυβοι κανόνια

κι' εδώ η βροχή

ραβδίζει τα πάντα

οι φυλλωσιές ουρλιάζουν

τα δέντρα ορθώνονται να φύγουν

και μέσ' στον αγριεμένο βάτο π' άνοιξε

ίδια ξεστηθιασμένη γριά

η απότομη λάμψη της αστραπής

αποκαλύπτει

τους δυο σάπιους κορμούς δέντρων

που κοίτονται στη λάσπη

- των δύο εραστών τα κορμιά

με τα γυμνά κλαριά σα χέρια

να κουνούν

;φάσκελα

ή κραυγές:

"μάθε να ζης!"

στ' απάγκιο

να το ψωμί πλάι ή γαβάθα π' αχνίζει

να το μαχαίρι

πάρε το μαχαίρι να κόψης ψωμί

παρ' το μαχαίρι

παρ' το μαχαίρι σου λέω εργάτη:

απόψε

να προσέξης απόψε:

τούτη η νύχτα δεν είν' όμοια με τις άλλες!

____
Marcinelle, 1956

Nίκος Εγγονόπουλος

To εργατικό ατύχημα στα ορυχεία της Μαρσινέλ του Βελγίου το 1956