Βυθίζονται στις γωνιές του μυαλού μου δίχως χτενάκι ή κομπολόι στα χέρια, χωρίς εσάρπα στους ώμους, ή στο λαιμό κασκόλ, φεύγουν γυμνοί κι επιστρέφουν ενδεδυμένοι πλήρως, στα ντουλάπια, στις αποθήκες , στα βήματά μου. Τις νύχτες σκαλίζουν το μυαλό μου, να θυμηθώ κι άλλα κι άλλα κι άλλα. Ξεκλειδώνω βαλίτσες, λουστράρω παπούτσια, μαντάρω κάλτσες, μ’ αγγίζουν σκιές τεραστίων διαστάσεων, τις αφήνω να με χαϊδεύουν ύπουλα ως την ονείρωξη - αδιαφορούν πλήρως για συγγένειες ματωμένες, ξέρω, μισούν τα ανθισμένα νεκροταφεία, τα καντήλια, απεχθάνονται τη σιχλιασμένη λάσπη, φοβούνται το θάνατο όσο εγώ τους νεκρούς μου. Κάθομαι ήσυχη τις νύχτες, τους επιτρέπω να τυλίγονται γύρω μου – χταπόδια, πνιγμοί, γέλια, βρισιές, όρκοι. Ξυπνάω γκαστρωμένη φαντάσματα περιμένοντας τις νύχτες μας να γεννήσω, να τα ονοματίσω ξανά και ξανά. Τις νύχτες βαφτίζω τα παιδιά μου. Ξανά.
___
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου