Έλυσες τα μαλλιά τινάζοντας κόκκινο,
μια κίνηση νωχελική και ράντισες αλμύρα.
Έσπρωχν’ αλάτι με τα δάχτυλα απ’ τα χείλη και τα μάτια.
Ναι, ώριμη άνοιξη αυτή στα μαλλιά σου.
Τα έπιανες με βελόνες απ’ τ’ αρμυρίκια του Μαΐου.
Γύρεψα τα νοτισμένα σου άνθη για να διώξω την δίψα.
Μια ανθοφορία από δικότυλα πάνω σου
να χορταίνει με ροζ το μπλε τ’ ουρανού,
να χαρίζει δροσιά στους στερημένους αγρούς,
να διαρρηγνύει μ’ αρώματα τις αστοχίες των κλειστών παραθύρων,
να κλείνει το μάτι με ιδιότροπες υποσχέσεις.
Κυκλοφορούσες ρόδινη εκείνη την εποχή,
την εποχή που περπάταγα τεθλασμένα
την αοριστία του πένθιμου βήματος.
Ήσουν κάτι λιγότερο από άνεμος.
Ήσουν ανάσα. Ανάσα μέσα στην Άνοιξη.
_____
βλ. και Ποιείν: http://www.poiein.gr/archives/17459/index.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου