Νάνος Βαλαωρίτης, "Τουτανχαμόν και Σια"

Στα μυστηριώδη μέρη
Απλώθηκε ένα χέρι
Και γέμισε το καλοκαίρι
Μ’ ένα τεράστιο χάδι

Κι απάνω σ’ ένα φάκελο
Έσταξε το βουλοκέρι
Κι έμοιασε μ’ αγιοκέρι
Κι ήταν το χέρι πρόσωπο

Κάποιος έσβησε τη λάμπα
Των χιλίων κιλοβάτ
Που σαν προβολέας έλαμπε
Μέχρι το Αγκόρ-Βατ

Ένα καπέλο κρέμεται
Στης ψυχής μου την κρεμάστρα
Ένα φυτό ξεράθηκε
Στου σαλονιού τη γλάστρα

Στον Ωκεανό τ’ άστρα
Έπεσαν να κοιμηθούνε
Άραγες θα ξαναβγούνε
Άμα ξανάρθει η νύχτα;

Τράβα το σεντόνι σου
Επάνω απ’ το κεφάλι σου
Σβήσε τη λάμπα σου καλά
Και κλείσε το παράθυρο

Τράβηξε τις κουρτίνες
Και κλείδωσε την εξώπορτα
Βάλε το σκύλο να φυλάει
Την είσοδο στον Παράδεισο.

________

Νάνος Βαλαωρίτης, Η πουπουλένια εξομολόγηση, εκδ. Ίκαρος, 1982.